Στο επίκεντρο του δημοσίου ενδιαφέροντος και του δημοσίου διαλόγου έχει έλθει τις τελευταίες ημέρες το θέμα των πρώην βουλευτών, οι οποίοι έχουν προχωρήσει δικαστικά, προκειμένου να διεκδικήσουν αναδρομικά κάποια χρήματα, τα οποία φτάνουν μέχρι τα 80.000.000 ευρώ - όπως λέγεται - ή ακόμη παραπάνω σύμφωνα με άλλες πληροφορίες.Όλα τα κόμματα - με μεμονωμένες εξαιρέσεις βουλευτών - στάθηκαν απέναντι στους πρώην βουλευτές. Μάλιστα οι αρμόδιοι υπουργοί της κυβέρνησης βρήκαν την ευκαιρία να βγουν και να κάνουν "λεονταρίσιες δηλώσεις" - την ίδια στιγμή που κρύβονται από τον ελληνικό λαό για όλα τα υπόλοιπα - δηλώνοντας ότι τέτοιου είδους κινήσεις είναι πρόκληση και θα φροντίσουν να υπερασπιστούν το δημόσιο συμφέρον.
Καθόλου δεν κακόπεσε στο ΠΑΣΟΚ η συγκεκριμένη συγκυρία. Οι μάστορες των επικοινωνιακών οργάνων του κυβερνώντος κόμματος, σίγουρα χοροπήδαγαν από την χαρά τους, καθώς για μία ακόμη φορά τα φώτα της προσοχής φεύγουν από επάνω τους και στρέφονται σε μια ομάδα απόμαχων πολιτικών, οι οποίοι ζητούν το ξεροκόκκαλο (μάλλον παντεσπάνι, αλλά θα μου επιτραπεί το ξεροκόκκαλο, ποιητική αδεία) για την επί τόσα χρόνια πειθαρχημένη υπηρεσία τους στους κομματικούς μηχανισμούς.
Φυσικά, η παροιμία που ταιριάζει στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το "δώσε θάρρος στο χωριάτη, να σ' ανέβει στο κρεββάτι". Αυτό όμως που έχει σημασία στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι τόσο η ίδια η απαίτηση των πρώην βουλευτών, αλλά πολύ περισσότερο η ανάδειξη του πραγματικού προβλήματος του ελληνικού πολιτικού συστήματος, το οποίο επί της ουσίας λειτουργεί σαν ένα είδος δικομματικού μονοκομματισμού. Οι ενίοτε αλλαγές του κάθε κόμματος στην εξουσία, επί 35 συν κάτι χρόνια δεν επέφεραν καμία αλλαγή στην διαχειριστική μορφή του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Είτε φιλελεύθεροι, είτε σοσιαλιστές οι έλληνες βουλευτές πάντα κινήθηκαν και συνεχίζουν να κινούνται - με ελάχιστες εξαιρέσεις που μάλλον είχαν πολιτικά και όχι ιδεολογικο-κοινωνικά κίνητρα- στην βάση της υποταγής τους στην αυθεντία είτε του "αρχηγού" είτε του "κομματικού μηχανισμού". Αυτό τους αντάμειψε μετατρέποντάς τους σε μία κλειστή ελίτ, της οποία όπως αποδεικνύεται τα συντεχνιακά συμφέροντα απολαμβάνουν υπερκομματικής υπεράσπισης. Με βάση αυτή την συντεχνιακή λογική, ο κ. Φωτόπουλος της Γενοπ ΔΕΗ, δεν μπορεί παρά να φαντάζει ερασιτέχνης μπροστά σε αυτούς που έφεραν την δυνατότητα στους βουλευτές να ορίζουν οι ίδιοι τους μισθούς τους - εμμέσως, με την ρύθμιση των μισθών των δικαστικών με τους οποίους εξομοιώνονται οι π. Βουλευτές. Το πλέον απογοητευτικό όμως είναι το γεγονός ότι μπροστά στην συγκεκριμένη κοινωνική πρόκληση που εκφράζει η κίνηση αυτή των τ. Βουλευτών η κυβέρνηση και τα κόμματα απαντούν με βάση μια "πρόσκαιρη κρίση" μέσα στην οποία δεν μπορεί οι τέως να ζητούν αυτά που δικαιούνται με βάση τον νόμο. Αντί να κάτσουν και να ρυθμίσουν το νομοθετικό πλαίσιο, να αφαιρέσουν την δυνατότητα αυτής της προνομιακής μεταχείρισης, επί της ουσίας κάνουν έκκληση στους προκατόχους τους να είναι πιο media friendly.
Η συλλογιστική πίσω από αυτή την αντιμετώπιση είναι ξεκάθαρη: "μην πιέζετε το σύστημα, τώρα που είναι στριμωγμένο". Γιατί τόσο για την κυβέρνηση όσο και για πολλούς από τους υπόλοπους βουλευτές, η ουσία είναι η διατήρηση των πραγματικών προνομίων της "βουλευτικής κάστας". Οι παραινέσεις προς τους τέως να επιδείξουν κοινωνική ευαισθησία έχουν να κάνουν περισσότερο με την προσπάθεια "διατήρησης ισορροπιών", έτσι ώστε να αποφευχθεί η οποιαδήποτε πραγματική λύση που σημαίνει την ανατροπή του συστήματος της κομματοκρατίας*.
*Ως «κομματοκρατία», ορίζεται η πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά, που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος και έχει καταστεί κρατούσα άποψη στην τρέχουσα πολιτική πρακτική.
elkosmos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου