Η μαζική κινητοποίηση εδώ και έξι ημέρες δεκάδων, ίσως και εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων στο Σύνταγμα έχει πραγματικά εκπλήξει τόσο το μηντιακό όσο και το πολιτικό κατεστημένο, το οποίο βλέπει να λαμβάνει χώρα και οστά κάτι που δεν μπορεί να ποδηγετηθεί.
Κάτι που δεν εξαντλείται σε λίγα κουρασμένα και από υποχρέωση ειπωμένα συνθήματα. Κάτι το οποίο δεν εκπροσωπείται από “ηγέτες” οι οποίοι μπορούν να “διαπραγματευτούν” με τους κυβερνητικούς και ως εκ τούτου να το “ξεπουλήσουν”.
Όλα όμως τα παραπάνω χαρακτηριστικά αυτού του “κάτι” σε ένα μεγάλο βαθμό οφείλονται σε έναν πολύ σημαντικό παράγοντα. Την ανομοιογένεια και την ποικιλότητα του πλήθους που κάθε απόγευμα μαζεύεται στην Πλατεία Συντάγματος.
Κάθε είδους κόσμος, κάθε είδους άνθρωποι βρίσκονται εκεί. Από εθνικιστές και πατριώτες, μέχρι δεξιούς, αριστερούς, ακροαριστερούς και αναρχικούς.
Ο “χάρτης” της Πλατείας Συντάγματος
Κάθε απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος οι διάφορες “φυλές” γνωρίζουν πού περίπου ανήκουν. Πάνω, εμπρός στην Βουλή, είναι το σημείο που μαζεύονται οι πιο “μαχητικοί”.
Κουβαλούν μαζί τους δεκάδες ελληνικές σημαίες, τις φορούν στην πλάτη και προσπαθούν συνεχώς να φωνάζουν συνθήματα και αποστέλλουν την “ευχή της ανοιχτής παλάμης” στην Βουλή. Αυτοί είναι που κλείνουν τον δρόμο και που φαίνονται συνήθως στην τηλεόραση.