Όταν το ΑΚΕΛ ήταν υπέρ της Ένωσης: Η κρυμμένη ιστορία της κυπριακής αριστεράς

‘Εμπροσθοφύλακας’
«Όταν το ΑΚΕΛ ήταν υπέρ της Ένωσης: Η κρυμμένη ιστορία της κυπριακής αριστεράς»
20 Νοεμβρίου 2009
Χριστόδουλος Ελισσαίου
Η κυκλοφορία του βιβλίου του Ανδρέα Μακρίδη από τις εκδόσεις Αιγαίον με τίτλο «Ιστορικό Υπόμνημα ΕΑΣ προς τον ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας 1949» αποτελεί μια αξιόλογη εργασία, που ανατρέπει άρδην παγιωμένες αντιλήψεις για το σημερινό κυβερνών κόμμα, το ΑΚΕΛ.
Το ΕΑΣ (Εθνικός Απελευθερωτικός Συνασπισμός) ήταν πολιτικός σχηματισμός της Αριστεράς, ελεγχόμενος από το ΑΚΕΛ. Ιδρύθηκε το 1947 και δραστηριοποιείτο μέχρι το 1953. Σκοπός του ήταν η οργάνωση και ο συντονισμός του λαϊκού κινήματος για τον αγώνα υπέρ της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα.
Το εντυπωσιακό δεν είναι το ότι το ΑΚΕΛ είχε ταχθεί υπέρ της Ένωσης. Aυτό λίγο ή πολύ είναι γνωστό, έστω και αν για χρόνια με συνέπεια αποσιωπούσε αυτή την πτυχή της ιστορίας του ενδεχομένως με την κρυφή ελπίδα να ξεχαστεί για πάντα. Το πιο εντυπωσιακό όμως, είναι η μαχητικότητα με την οποία το ΑΚΕΛ τάχθηκε υπέρ της Ένωσης, αλλά και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσε για στήριξη της θέσης του αυτής.
Αντιγράφω κατά λέξη από τη διακήρυξη του ΕΑΣ η οποία αποτ
ελείται από 9 σημεία:
Σημείο 2: «Η καταπληκτική πλειοψηφία του Κυπριακού λαού κατά τη διάρκεια των τελευταίων 3300 χρόνων υπήρξε Ελληνική… Σήμερα περισσότερα από τα 4/5 του πληθυσμού της Κύπρου είναι Έλληνες και μόνο το 1/6 είναι Τούρκοι - απόγονοι των Τουρκικών δυνάμεων κατοχής και των Διοικητικών Λειτουργών που διακυβέρνησαν την Κύπρο από το 1571 - 1878.»
Σημείο 9: «Ζητούμε για το Λαό μας το δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης, που σημαίνει την Ένωση της Κύπρου με τη Μητέρα Ελλάδα!»
Το Υπόμνημα του ΕΑΣ κλείνει ως εξής:

«Επαναλαμβάνουμε πως ολόκληρος ο πληθυσμός της Κύπρου ομόφωνα και ολόψυχα επιθυμεί την Ένωσή του με την Ελλάδα μα αν τυχόν υπάρχει και η παραμικρή αμφιβολία, ένα ελεύθερο δημοψήφισμα, κάτω από την επίβλεψη του ΟΗΕ θα διαλύσει όλες τις αμφιβολίες».

Το υπόμνημα υπογράφεται από όλα τα ηγετικά στελέχη της Αριστεράς, όπως τους Εζεκία Παπαϊωάννου, Ανδρέα Ζιαρτίδη, Χριστάκη Κατσαμπά, Α. Αδάμαντος, Μιλτιάδη Χριστοδούλου, Κ. Παρτασίδη, Κ. Κακουλλή κ.α.
Όσο απίστευτα κι αν φαίνονται τα πιο πάνω, άλλο τόσο είναι αληθινά!
Η διακήρυξη συνοδεύεται από τρία παραρτήματα με τα οποία το ΑΚΕΛ στηρίζει ιστορικά και κοινωνιολογικά τη θέση του ότι η Κύπρος είναι ένα Ελληνικό νησί και ότι φυσική κατάληξη της πορείας του δεν μπορεί να είναι άλλη από την Ένωση της με την Ελλάδα:
α) «Από τα προϊστορικά χρόνια ο λαός της Κύπρου υπήρξε πάντα Ελληνικός».
β) «Η επίμονη απαίτηση του Κυπριακού λαού για Ένωση του με την Ελλάδα».
γ) «Η Βρετανική επίσημη θέση έναντι στην απαίτηση του λαού για Ένωση».
Ενδεικτικά και πάλι αντιγράφουμε από το Παράρτημα Β, σημείο 10:

«Οι εργάτες της Κύπρου εκφράζουν την επιθυμία τους για Ένωση μπροστά στην Παγκόσμια Συντεχνιακή Συνδιάσκεψη του 1945»:
Προσφωνώντας την Παγκόσμια Συντεχνιακή Συνδιάσκεψη, που έγινε στο Λονδίνο το Φλεβάρη του 1945, ο Γενικός Γραμματέας της Παγκύπριας Συντεχνιακής Επιτροπής (ΠΣΕ, της σημερινής ΠΕΟ), έκαμε την ακόλουθη έκκληση προς τους αντιπροσώπους: «… Επιθυμούμε να εφαρμοστούν οι αρχές του Χάρτη του Ατλαντικού και της Τεχεράνης και να αποκατασταθεί εθνικά η Κύπρος ενωμένη με τη μητέρα Ελλάδα. Αυτός είναι ο πόθος του Ελληνικού πληθυσμού της Κύπρου, που αποτελεί τα 4/5 του Κυπριακού Λαού».

Ακολούθησαν και άλλα βαρυσήμαντα γεγονότα της Ενωτικής δραστηριότητας του κόμματος της Αριστεράς, όπως η συνδιοργάνωση του Ενωτικού Δημοψηφίσματος με την Εθναρχία, το οποίον σημειωτέον υπήρξε ιδέα του ΑΚΕΛ, το μίνιμουμ πρόγραμμα του ΑΚΕΛ το 1952 με θέμα «Ο δρόμος προς τη Λευτεριά - Πρόγραμμα πάλης του Κυπριακού λαού». Αλλά και το 1967, οκτώ χρόνια μετά τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, η Βουλή των Αντιπροσώπων παμψηφεί, συμπεριλαμβανομένων και των βουλευτών του ΑΚΕΛ, υιοθέτησε ψήφισμα υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα.
Ξαφνικά όλα αυτά λες και δεν υπήρξαν ποτέ. Οι ιστορικές αναφορές του ΑΚΕΛ σήμερα, δίνουν τη εντύπωση ότι ανέκαθεν το ΑΚΕΛ είχε στόχο του την δημιουργία κυπριακού κράτους, διζωνικού, δικοινοτικού, ομόσπονδου κλπ, κλπ.
Με το κείμενο μας αυτό δεν επιχειρούμε να πούμε ότι πρέπει να επαναφέρουμε την πολιτική της Ένωσης υπό τις παρούσες συνθήκες, απλά το ότι η ιστορία δεν μπορεί να αποκρύβεται αλλά πρέπει να είναι γνωστή στην ολότητα της. Μόνο με την πλήρη επίγνωση της ιστορικής αλήθειας θα μπορέσουμε να κρίνουμε τις πολιτικές δυνάμεις για το μέλλον.

Ηλεκτρονική διεύθυνση άρθρου: http://www.efylakas.com/archives/2225