Πενήντα πέντε χρόνια από το μαρτυρικό θάνατο των παλληκαριών της ΕΟΚΑ, Ανδρέα Ζάκου, Χαρίλαου Μιχαήλ και Ιάκωβου Πατάτσου. Όσα χρόνια και αν περάσουν, βρίσκονται στις καρδιές μας, νέοι και αθάνατοι, ακούραστοι αγωνιστές της Ύψιστης Ιδέας, της Ενώσεως της Κύπρου με τη Μάνα Ελλάδα... Πολλά τα μηνύματα που εκπέμπουν οι φωτοδότες της ΕΟΚΑ. Φωνάζουν μέσα από τα Φυλακισμένα Μνήματα «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ». Κι όσοι θυμούνται τους ακούν. Οι υπόλοιποι ξεχνούν...
Ο Aνδρέας Ζάκος γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1931 στη Λινού και μεγάλωσε στη Λεύκα. Εργαζόταν ως σχεδιαστής στην Κυπριακή Μεταλλευτική Εταιρεία. Αγωνίστηκε σκληρά για τα δίκαια των εργαζομένων και πέτυχε, με τις προσπάθειές του, να συντονίσει τις δραστηριότητες των εθνικοφρόνων σωματείων των γύρω χωριών για εθνική δράση.
Ο Χαρίλαος Μιχαήλ γεννήθηκε στο κατεχόμενο σήμερα χωριό Γαλήνη το 1936 και εργάστηκε ως υπάλληλος στην Κυπριακή Μεταλλευτική Εταιρία.
Με την ομάδα του Μάρκου Δράκου στις 15 Δεκεμβρίου 1955 έστησαν ενέδρα στο Μερσινάκι, κοντά στους αρχαίου Σόλους σε ένα αγγλικό τζιπ. Κατά τη σύγκρουση που ακολούθησε σκοτώθηκε ένας Άγγλος και ο πρώτος νεκρός της ΕΟΚΑ σε μάχη, ο Χαράλαμπος Μούσκος. Ο Μάρκος Δράκος κατάφερε να διαφύγει τραυματισμένος, ενώ οι Ανδρέας Ζακος και Χαρίλαος Μιχαήλ καθηλώθηκαν από τον Άγγλο ταγματάρχη Κουμπ, συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο.
Γράφει ο Ζάκος στον αδερφό του: «Αγαπητέ αδερφέ, όταν θα πάρεις το γράμμα μου αυτό, θα έχω φύγει για πάντα… Η ώρα του θανάτου πλησιάζει. Μα στην ψυχή μας φωλιάζει η ηρεμία… Δίνε θάρρος στην οικογένεια. Προσπάθησε να παρηγορήσεις τη μητέρα μας. Ο πρώτος της γιος από τώρα και στο εξής θα είσαι εσύ και όχι εγώ.
Σε φιλώ,
Ο αδερφός σου Ανδρέας».
Η συγκλονιστική προσωπικότητα των μελλοθανάτων ηρωομαρτύρων της ΕΟΚΑ αντικατοπτρίζεται από τα γραπτά μνημεία, που άφησαν στα στενά τους πρόσωπα, αλλά και σε ολόκληρο τον Ελληνισμό. Γράφει ο 20χρονος Χαρίλαος Μιχαήλ: «Αγαπητοί μου γονείς, όταν θα διαβάζετε το γράμμα μου αυτό, εγώ θα έχω σβήσει για πάντα από τη ζωή. Μη νομίσετε όμως ότι αυτό με λυπεί. Απεναντίας, επειδή γνωρίζω για ποιον σκοπό θα εκτελεσθώ αισθάνομαι τον εαυτόν μου ισχυρόν και γαλήνιον και είμαι έτομος να τα αντιμετωπίσω όλα με αφάνταστη ψυχραιμία...»!
Το βράδυ της Τετάρτης, 8 Αυγούστου, λίγες μόνο ώρες πριν από την εκτέλεσή του, καλοδέχτηκε τη μάνα και τον πατέρα του στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας με το τραγούδι “Ξύπνα καημένε μου Ραγιά" και τους αποχαιρέτησε με αυτά τα λόγια:
“Έχω το θάρρος να πατήσω την αγχόνη, πατέρα. Εσύ, μάνα, να το έχεις ευχαρίστηση και να το κρατείς καύχημα που πεθαίνω για την πατρίδα.”
Ο Ιάκωβος Πατάτσος γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1934. Οργανωμένος στην ΟΧΕΝ, αποτέλεσε ένα από τα πρώτα στελέχη της πρωτεύουσας, σχεδιάζοντας και εκτελώντας πληθώρα επιχειρήσεων. Τον συνέλαβαν στην τουρκική συνοικία της Λευκωσίας και τον κατηγόρησαν για επίθεση και φόνο ενός Τούρκου, παρά το γεγονός ότι δεν βρέθηκε πάνω του κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο. Όμως, καταδικάστηκε σε θάνατο από την ψευδομαρτυρία μιας Τουρκάλας...
Την παραμονή της εκτέλεσής του τον επισκέφθηκε η μητέρα του:
«Μάνα μου δεν θέλω να λυπηθείς που θα με στερηθείς. Να σαι περήφανη και να ξέρεις πως θα βαδίσω στην αγχόνη ψύχραιμα σαν αληθινός Έλληνας. Ο Θεός είναι μεγάλος».
Η μητέρα του Ιάκωβου αναφέρει: «Θυμούμαι την τελευταία φορά που επήα να τον δω…Τους εφέρναν. Ετραουδούσαν. Δυνατά, με θάρρος. Επουμπουρίζαν οι φυλακές. Προπάντος ο δικός μου. Εξεχώριζα τη φωνή του. Ήταν το «ξύπνα καημένε μου ραγιά», που ελέγαν. Εφιληθήκαμεν. Εκράτουν τον τζιαι εκράταν με σφικτά. «Καληνύχτα τζιαι καλήν αύριο γιε μου»...
Οι Ανδρέας Ζάκος 25 ετών, Ιάκωβος Πατάτσος 22 ετών, και ο πιο μικρός, Χαρίλαος Μιχαήλ 20 ετών, απαγχονίστηκαν από τους Άγγλους αποικιοκράτες στις 9 Αυγούστου 1956. Έκλεισαν τα μάτια τους νωρίς, μα η θυσία τους, αν και δεν ήταν αρκετή για να Ελευθερωθεί η Κύπρος μας, αποτελεί το φάρο του σήμερα, για αντίσταση στα ανθελληνικά – ομοσπονδιακά σχέδια ξένων και «ημέτερων».
Η θυσία σας παλληκάρια μας, δεν πήγε χαμένη. Ούτε ξεχάσαμε, ούτε την Ιστορία μας ξεγράφουμε. Ανανένουμε τον Όρκο σας και προσβλέπουμε στον Ιερό βράχο της Ακρόπολης.
Ο Αγώνας συνεχίζεται. Για Λευτεριά και Ένωση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου