21η Απριλίου 2010: Ημέρα Εθνικής απώλειας

Πριν από 43 χρόνια οι συνταγματάρχες κατέλυσαν τη Δημοκρατία και βύθισαν επί εφτά χρόνια τη χώρα στο σκοτάδι. Κατά σύμπτωση σε αυτή την τόσο πικρή επέτειο έλαχε να ξεκινήσουν οι χειρότερες διαπραγματεύσεις στην ιστορία της μεταπολίτευσης με τους εταίρους και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για την αντιμετώπιση του οξύτατου χρηματοδοτικού προβλήματος της χώρας. Τότε οι συνταγματάρχες ήρθαν ως «εθνοσωτήρες» με τα τανκς και τώρα είναι τα γκρίζα κοστούμια της σχολής του Σικάγου που έρχονται να επιβάλουν όρους και να αφαιρέσουν κυριαρχία και εξουσία από την ελληνική πολιτική και κατ΄ επέκταση από τον ελληνικό λαό. Υπερβολές, θα πείτε, δεν υπάρχουν αναλογίες. Ωστόσο όταν περάσουν τα χρόνια, οι περισσότεροι θα θυμούνται τη σημερινή ως ημέρα εθνικής απώλειας.

Κακά τα ψέματα, με τις διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν με επισημότητα πρωί πρωί εκχωρείται σε μεγάλο βαθμό η άσκηση της οικονομικής πολιτικής. Ολα τα στοιχεία βεβαιώνουν ότι η ελληνική πλευρά προσέρχεται στις συζητήσεις σχεδόν χαμένη από χέρι.
Ενεργεί υπό καθεστώς ασφυκτικής πίεσης, με την πλάτη στον τοίχο, χωρίς επιλογές και δυνατότητες πολλών αντιστάσεων, με την αξιοπιστία της κλονισμένη- τις επόμενες ημέρες θα υποστεί και νέο πλήγμα με την αναθεώρηση του ελλείμματος για το 2009 στο 13,5%και τη διαπραγματευτική ισχύ της περιορισμένη. Και απέναντί της θα έχει ιεροδιακόνους του νεοφιλελευθερισμού, τριαντάρηδες εμπειρογνώμονες γαλουχημένους στα χρόνια της ευφορίας και της ισχύος των αγορών, χωρίς παραστάσεις πραγματικής ζωής και αίσθηση κοινωνικών αναγκών, οι οποίοι θα απαιτούν γην και ύδωρ από τον κ. Παπακωνταντίνου και την ελληνική διαπραγματευτική ομάδα.
Θα ζητούν και θα απαιτούν τα χειρότερα, από την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και την άρση των περιορισμών στις απολύσεις ως τον δραστικό περιορισμό των δημοσίων υπαλλήλων, το άνοιγμα όλων των αγορών και τη ριζική μεταβολή των βασικών αρχών του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Και επειδή εκ των συνθηκών δεν υπάρχουν αντιστάσεις, το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης θα είναι πιθανότατα ετεροβαρές και ικανό να προκαλέσει συνθήκες διάρρηξης των σχέσεων πολιτικής και λαού. Είναι μόνο να λυπάται κανείς και να απορεί μαζί πώς οι τόσο ελπιδοφόρες και δημιουργικές ημέρες της μεταδικτατορικής Ελλάδας μάς έφεραν στη σημερινή δυσχερή θέση.

ΠΗΓΗ