Ελένη Παπαδάκη

Η Ελένη Παπαδάκη ήταν μια από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες ηθοποιούς. Μια ηθοποιός που μέσα σε 19 χρόνια καριέρας σφράγισε όσο ελάχιστες τη θεατρική τέχνη της πατρίδας μας, με συγκλονιστικές ερμηνείες σε ρόλους όπως η Μαργαρίτα Γκοτιέ στην "Κυρία με τας καμελίας" του Αλεξάνδρου Δουμά υιού, η Ελα Ρέντχαϊμ στον "Γιάννη Γαβριήλ Μπόρκμαν" του Ιψεν, η Δυσδεμόνα στον "Οθέλλο" και η Πόρσια στον «"Έμπορο της Βενετίας" του Σαίξπηρ, η Κλυταιμνήστρα στην "Ηλέκτρα" και η "Αντιγόνη" του Σοφοκλέους, η βασίλισσα Ελισάβετ στον "Ντον Κάρλος" του Σίλερ, η Ερσίλια Ντρέι στο "Να ντύσουμε τους γυμνούς" του Πιραντέλο, η "Ιφιγένεια εν Ταύροις" και η "Εκάβη" του Ευριπίδη.
Η Ελένη Παπαδάκη στον ρόλο της Μαργαρίτας Γκοτιέ (Θίασος Παπαδάκη - Μυράτ - Γαβριηλίδη, Νοέμβριος 1931)
Αντιγράφω από το βιβλίο του Πολύβιου Μαρσάν "Ελένη Παπαδάκη - Μια φωτεινή θεατρική πορεία με απροσδόκητο τέλος", εκδόσεων Καστανιώτη, 2001:.......

"άνθρωπος ξεχωριστός και ιδιόμορφος, πολύπλοκος και δύσκολος (...) φύση πολύπλευρα χαρισματική και υπερευαίσθητη (...) αγχώδης και συχνά απειθάρχητη (...) υπέφερε από τη δίψα που ένιωθε να κατακτήσει το φευγαλέο απόλυτο προπάντων στη δουλειά της (...) ήταν η εκλεκτή ανάμεσα στους εκλεκτούς (...) παιδί μέσα στην ψυχή της, γεμάτη ευαισθησίες και τρυφερότητα (...) δυνατή προσωπικότητα, ανεξάρτητη, αποφασιστική, ριψοκίνδυνη, γενναία (...) πνευματικός άνθρωπος (...) σιλουέτα λεπτή και σβέλτη με αρμονικές, αργές, αριστοκρατικές κινήσεις και λυγερό παράστημα (...) γνωστή για το χιούμορ της που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορούσε να γίνεται και καυστικό (...) ζεστός άνθρωπος (...) με αλάνθαστη έμφυτη διαίσθηση (...) καλή και ευγενική με όλους, πρόθυμη να ακούσει και να βοηθήσει (...) ένας θησαυρός ανεκτίμητος για εκείνους που κέρδιζαν την εμπιστοσύνη και εκτίμησή της, τη συμπάθεια και τη φιλία της (...) σεμνή (...) αγαπούσε και αναζητούσε τη μοναξιά..."

Την συνέλαβε το ΕΑΜ με την κατηγορία της "αντιδραστικής" και της "φιλενάδας του Ράλλη", ο καπετάν Ορέστης την καταδικάζει σε θάνατο με τσεκούρι και την παραδίδει στον σκληροτράχηλο Β.Κ.
Αντιγράφω ξανά, από το βιβλίο του Πολύβιου Μαρσάν "Ελένη Παπαδάκη - Μια φωτεινή θεατρική πορεία με απροσδόκητο τέλος", εκδόσεων Καστανιώτη, 2001:

"Τη διέταξαν να γδυθεί, ενώ εκείνη είχε αντιληφθεί ότι πλησιάζει το τέλος της και είχε τρομάξει πολύ. Ετρεμε από το κρύο και τον φόβο και κλαίγοντας τους παρακαλούσε. Εβγαλε τη γούνα της την οποία παρέλαβε ο Ορέστης και, όταν τη διέταξε να βγάλει και τα υπόλοιπά της ρούχα, αναλύθηκε σε δυνατές κραυγές απελπισίας και σε γόους. Ορμησαν τότε σαν αφιονισμένοι πάνω της και μέσα σε έναν καταιγισμό από προπηλακισμούς την έσυραν κοντά σε ανοιγμένο λάκκο και εκεί την έγδυσαν με τη βία. Ο Βλάσης Μακαρώνας ξαφνικά δείλιασε, τον πείραξαν και οι κραυγές της και τελικά καθίζοντάς την χάμω τράβηξε το περίστροφό του και της φύτεψε μια-δυο σφαίρες στον αυχένα (...) Λίγο αργότερα, στη δίκη του, ο Μακαρώνας δήλωσε ότι ο Ορέστης τον κατηγόρησε πως έκανε σαμποτάζ που δεν τη σκότωσε με το τσεκούρι αλλά με το περίστροφο".

Μετά από όλα αυτά, μπορεί κάποιος να ξεπεράσει τις όποιες αδυναμίες του απέναντι στην πρόσφατη ιστορία και να δεχθεί την ιστορική απολυτότητα των γεγονότων, να την προσπεράσει και να συμφιλιωθεί με αυτούς που αντρειώθηκαν πολιτικά και ατομικά, πολεμώντας και σκοτώνοντας ανθρώπους της ίδιας τους της ράτσας.

Πώς μπορεί, όμως, να ξεπερασθεί η απίστευτη βία που εξέπεμπαν αυτοί που σήμερα θεωρούνται προοδευτικοί, απέναντι στο πιο ευαίσθητο χαρακτηριστικό της συνοχής ενός λαού, που δεν είναι άλλο από τον πολιτισμό του και τους εκπροσώπους του?


ΠΗΓΗ