ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΒΟΜΒΑ: ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΑΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ

από ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΚΑΟΥΡΑΣ ΜΕΛΙΝΑΣ - ΝΤΑΣΕΝ ΓΙΑ ΤΑ ΕΛΓΙΝΕΙΑ ΜΑΡΜΑΡΑ (ΕΛΙΑΜΕΠ 7)

Ε Λ Ι Α Μ Ε Π

Μέρος 7^ον 

Οι αναπληρωματικοί

Το επαναλαμβάνω, για να σας εντυπωθεί: Πολλοί θέλουνε να μπουν στο ΕΛΙΑΜΕΠ ή έστω να συνεργαστούν μαζί του, ώστε να δουν μιαν άσπρη μέρα, αλλά δεν έχουνε τα αναγκαία προσόντα. Πρέπει πρώτα-πρώτα να είσαι διαπρεπής επιστήμων, σαν τον Μπαμπινιώτη, να πούμε, ή τον Σβολόπουλο. Μετά να έχεις να επιδείξεις έργο στην αποσύνθεση του Ελληνικού Έθνους (όπως οι προαναφερθέντες). Πρέπει, εναλλακτικώς, να είσαι υπερεκλεκτόν μέλος της διεθνούς κοινωνίας (ή, τελοσπάντων, της ελληνικής) σαν τον Δαυίδ. Πρέπει ακόμα, προκειμένου να πάρεις ηγετική θέση στο όλο κύκλωμα, να είσαι αποδεδειγμένως αγνώστου καταγωγής και με πολύ γερές άκρες στην Αμερική σαν τον Κουλουμπή. Και εάν, τελικώς, δεν είσαι ορισμένα από αυτά οφείλεις να είσαι τουλάχιστον εκατομμυριούχος σαν τον Βερέμη ή, στο κάτω κάτω, νέος προστατευόμενος του Βερέμη, σταθερά δραστήριος και ενεργητικός στη διάλυση της Ελλάδας, όπως π.χ. ο Βαληνάκης.

Εσείς, που μου ξερογλείφεστε, τι διαθέτετε από όλα αυτά; Τίποτα! Ούτε καν σε ιερατικό γένος των Εβραίων δεν ανήκετε! Ε, μη μού κάνετε όνειρα! Καθήστε στα αυγά σας το λοιπόν και διαβάστε τα όσα έχω σήμερα να σας πω. Έχω την εντύπωση πως κι αυτά εποικοδομητικά θα σας είναι.

*

Σήμερα, παλληκάρια μου, θα σας μιλήσω για τουςαναπληρωματικούς. Σπουδαίες προσωπικότητες δηλαδή που, ενώ δεν συμμετεχουν στο ΕΛΙΑΜΕΠ, συνδέονται στενότατα με τους εκεί επιφανείς επιστήμονες. Είναι οι εφεδρικοί σαν να λέμε ή και ημπουζουριέρα όπως λέγανε οι παλαιότεροι. Ο ρόλος τους; Είτε να μένουν σε μια χρυσωμένη αφάνεια, ώστε να παράγουν ιδέες ανενόχλητοι, ή να βροντάνε και να αστράφτουν υπέρ της Ελλάδας και των Ελλήνων – χωρίς να λένε απολύτως τίποτα.

Στην πρώτη κατηγορία ανήκει ο Πασχάλης Κιτρομηλίδης. Τον έχετε ακουστά; Όχι. Θα έχετε παρατηρήσει όμως εσείς που, με κομμένη την ανάσα, διαβάζετε Το Βήμα, Την Καθημερινή και άναυδοι παρακολουθείτε το Σκάϋ, το Mega και τα ρέστα, μή τυχόν σας ξεφύγει κάτι και μού μείνετε «χωρίς ενημέρωση», ότι, όποτε ο Βερέμης επιθυμεί να τεκμηριώσει τις απόψεις του για τον Κολοκοτρώνη π.χ., καλεί άτομα που έτσι ή αλλιώτικα συνδέονται με το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Εδώ είμαστε! Διευθυντής (εκλεγμένος παρακαλώ από το σημαδιακό έτος 2000) του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Ερευνών του ενλόγω Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών είναι ο Πασχάλης Κιτρομηλίδης. Όπως ο ίδιος λέει κατάγεται από την Κύπρο – και από την Κύπρο βρέθηκε (πού αλλού;) στην Αμερική όπου σπούδασε στο πανεπιστήμιο των Βεσλεϋανών προτεσταντών (θα σας πω στη συνέχεια τι είναι οι Βεσλεϋανοί) και μετά στο Χάρβαρντ. Το Χάρβαρντ το ξέρετε! Μη μου πείτε όχι! Είναι το πανεπιστήμιο από όπου βγαίνουνε τα τσιράκια των κοσμοκρατόρων, όπως π.χ. ο Τζέφρυ Παπανδρέου και ο Αντωνάκης Σαμαράς (αυτός που διαθέτει «ολοκληρωμένες προτάσεις» για να σώσει την Ελλάδα και τους Έλληνες). Οι κοσμοκράτορες, βάλτε το καλά στο μυαλό σας, δεν βγαίνουνε ούτε από το Χάρβαρντ ούτε από τα πιο κάτω: βγαίνουνε από το Γέηλ και μόνο από αυτό (ο Μπους π.χ.). Αυτά θα τα πούμε όμως σε άλλη φάση.

Γυρίζει λοιπόν ο Κιτρομηλίδης όχι στην Κύπρο (χαζός ήτανε;) αλλά στην Αθήνα και τσουπ! βγαίνει καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και από τη θέση του αυτή συμπράττει σταθερώς με τον Λιάκο της Φιλοσοφικής, χωρίς όμως να κάνει τις ακρότητες του Λιάκου. Όχι, όχι, με τίποτα! Ο Κιτρομηλίδης είναι άνθρωπος σεμνός, ευπρεπής, χαμηλών τόνων, ωραιοπαθής μάλιστα, καθόσον βγαίνει φωτογραφίες πότε στο έτσι και πότε στο αλλιώτικο, και όλα τα σχετικά, αλλά και πολυγραφότατος επιστήμων συν τοις άλλοις. Κοσμεῖται από πολλές αρετές, σαν να λέμε. Εντάξει, συμπράττει με τον Λιάκο και αφιλοκερδώς τον υποστηρίζει (από τα παρασκήνια), όποτε στον Λιάκο δεν φτάνει η υποστήριξη του Κορρέ. «Και τι έγινε;» θα μου πείτε.

Έγινε το εξής, αγαπητοί μου. Ο Κιτρομηλίδης λανσάρισε στο μαλακό κατά τη δεκαετία του 1980 και στο άγριο από το 1998 και μετά τη θεωρία εξαιτίας της οποίας το ΔΝΤ και εμείς, οι Έλληνες, βρισκόμαστε στη φάση τού «Τι μας κάνει, μάνα μου! Τι μας κάνει!» Και επειδή και σεις ακόμα μπορεί να κάνετε τον χαζό, σπεύδω να σας τα κάνω λιανά. Βλέπετε τι γίνετε στη χώρα μας. Οι λαθρομετανάστες φτάνουνε πια τα 2.000.000, η ανεργία ξεκληρίζει τη νεολαία μας, οι μισθοί και οι συντάξεις εκμηδενίζονται (με δημοκρατικές διαδικασίες εννοείται), η κοινωνική ασφάλιση καταργείται (αυτό δεν το μάθατε; εμ, πού να το μάθετε; από τις «Εφημερίδες της Κυβερνήσεως», που λέει και ο Χατζάρας, Βήμα καιΚαθημερινή;) ο πληθωρισμός ανεβαίνει, οι Έλληνες είτε εξοντώνονται είτε δεν κάνουνε πια παιδιά – και από πάνω κάθε μέρα μας λένε ότι χρωστάμε όλο και περισσότερα. Εσείς δεν σκεφτήκατε γιατί γίνονται όλα αυτά; Εάν ακόμα δεν το καταλάβατε, διαβάστε Κιτρομηλίδη.

Τι υποστηρίζει ο ενλόγω διαπρεπής επιστήμων; Ότι οι Έλληνες είναι... Εβραίοι, οι οποίοι κάποια στιγμή βρεθήκανε στην «Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα», ξεχάσανε την καταγωγή τους και αντικατέστησαν τον πόθο της επιστροφής στην Παλαιστίνη με το όραμα της Μεγάλης Ιδέας!

Το πιάσατε;

Σεις, εγώ, όλοι μας είμαστε Εβραίοι που έχουμε ξεχάσει την καταγωγή μας! Και προκειμένου να ξαναθυμηθούμε την καταγωγή μας, μας αλλάζουνε (με δημοκρατικές διαδικασίες) τα φώτα, μέχρι να ξαναθυμηθούμε τους «πραγματικούς προγόνους μας» και να ξαναβρούμε τον «αληθινό μας εαυτό». Μόλις τον ξαναβρούμε και γίνουμε Εβραίοι ωραίοι και καλοί, και θα φύγει το ΔΝΤ και θα γεμίσουνε οι τσέπες μας λεφτά. Και επειδή πάλι σας βλέπω να με διαβάζετε με ένα στόμα ανοιχτό σαν τη Σπηλιά του Νταβέλη, σας λέω εν τω άμα και πού τα γράφει αυτά: Στην –«επιστημονική»- μελέτη του «Ιδεολογικά ρεύματα και πολιτικά αιτήματα», που δημοσιεύτηκε μαζί με μελέτες άλλων μπουμπουκιών όπως ο Βερέμης και ο Κολιόπουλος στο βιβλίο «Ὀψεις της ελληνικής κοινωνίας του 19^ου αιώνα», βιβλιοπωλείο της «Εστίας», 1998 (δεύτερη έκδοση), σελίδα 36.

Τώρα που τόσα σας είπα, σας κάνω κι εγώ μια ερώτηση: Ποιος χρηματοδοτεί τον Κιτρομηλίδη, ποιον σπόνσορα έχει, για να το κάνω πιο λιανά; Για ψάξτε... ψάξτε...ξαναψάξτε... μπράβο! Το βρήκατε! Τον Γεώργιο Δαυίδ/George David της Bilderberg/ΕΛΙΑΜΕΠ. Ποιον άλλον θα είχε, ω συνέλληνες;

Και για να τελειώνουμε με τον Κιτρομηλίδη. Λέει πως είναι από την Κύπρο. Εντάξει, γιατί όχι; Το όνομά του όμως είναι κάπως περίεργο: Κιτρομηλίδης σημαίνει ο γιος του κίτρου και του μήλου. Έχετε δει εσείς τα κίτρα να παντρεύονται με μήλα και να κάνουνε παιδιά, επιστήμονες, μάλιστα, μεγάλους και τρανούς, σπουδαγμένους στο Χάρβαρντ; Έλα, Χριστέ και Παναγιά!

Πάντως προσέξτε το αυτό με τα αστεία ονόματα. Μπορεί και να μην είναι τυχαίο.

*

Και τώρα ερχόμεθα στις μπουζουριέρες. Πρώτος και καλύτερος ο Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης, καθηγητής και αυτός (σε σύνταξη τώρα νομίζω) της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αυτός δεν κάνει τις «ακρότητες» του κομμουνιστοφάγου Κορρέ, με τον οποίο, εννοείται, είναι φίλοι γκαρδιακοί, αλλά το παίζει ευπρεπής και επιστημονικότερος. Τρέχει όπου τον καλούνε και μιλάει. Αμάν! Τι διαλέξεις είναι αυτές! Λεκτικοί καταρράκτες βγαίνουνε από το στόμα του, στους οποίους ο προσεκτικός ακροατής μόλις που προλαβαίνει να διακρίνει τους Καλλικρατίδες και Αγαθαρχίδες, τους Βρασίδες, Λύσανδρους και Θουκυδίδηδες. Και μετά από αυτά τα λαμπερά και ένδοξα, πέφτουνε και κάποια ακατανόητα για την «παθολογία» των πολιτευμάτων (μη με ρωτάτε, ω αγαθοί! ό,τι καταλαβαίνετε εσείς καταλαβαίνω κι εγώ) και τέλος πέφτει και η βόμβα: Ο Όλυμπος χαιρετάει το Σινά!

Και πάλι ερωτώ – με κίνδυνο να γίνω κουραστικός: Το πιάσατε; Ο Όλυμπος δεν χαιρετάει τον Κίσσαβο, την Όσσα, το Καϊμακτσαλάν έστω ή τον Παρνασσό, την Πεντέλη, τον Λυκαβηττό, τον Ταΰγετο τελοσπάντων αλλά το Σινά. Γιατί το Σινά; Διότι εκεί ανέβηκε ο Μωυσής να πάρει από τον Γιαχβέ τις πλάκες με τις Δέκα Εντολές. Το πιάσατε τώρα; Και αν ακόμα δεν το πιάσατε, παρακολουθήστε τη συνέχεια.

Ευρισκόμεθα στον χειμώνα του 1999. Οι κόποι του Ζυλ Ντασσέν έχουν αρχίσει να πιάνουνε τόπο. Δεν τον θυμάστε τον Ζυλ Ντασσέν; Να σας τον θυμίσω εγώ. Το όνομα είναι γαλλικό. Το άτομον είναι ιουδαίος της Αμερικής, φανατικός κομμουνιστής, ο οποίος –πάλι δεν θυμάστε;- παντρεύτηκε τη Μελίνα Μερκούρη. Η Μερκούρη ήταν κόρη οικογένειας ακροδεξιών με πολλή ομορφιά και κάποιο ταλέντο. Προσπάθησε να γίνει ηθοποιός, δεν τα κατάφερε, οπότε παντρεύτηκε τον Ντασσέν που την επέβαλε στο διεθνές καλλιτεχνικό στερέωμα. («Τα παιδιά του Πειραιά» κ.τ.λ.). Κατά τη διάρκεια της επταετίας 1967-1974, το ζεύγος Μερκούρη-Ντασσέν αλώνιζε στο Παρίσι, πρωτοστατούσε σε διαδηλώσεις μαρξιστοσοσιαλιστών με γούνινα παλτά πολυτελείας κ.ο.κ. Τελοσπάντων, ξαναέρχεται η Δημοκρατίας στον τόπο όπου είχε γεννηθεί, η Μερκούρη μπαίνει στο ΠΑΣΟΚ και μετά γίνεται υπουργός Πολιτισμού. Ο Ντασσέν τώρα είχε βάλει ένα σκοπό στη ζωή του: να φέρει τα Ελγίνεια μάρμαρα στην Ελλάδα. Και εδώ προσέξτε με πολύ, σας παρακαλώ, διότι το θέμα χρήζει εξετάσεως.

Πράγματι, τις μαρμάρινες παραστάσεις από το αέτωμα του Παρθενώνα τις είχε πάρει ο λόρδος Έλγιν στις αρχές του 19^ου αιώνα. Τα Μάρμαρα όμως μετά δόθηκαν στο Βρεταννικό Μουσείο, όπου φυσικά τα προσέχουνε και κατέχουν περίοπτη θέση. Τι τον έπιασε όμως τον Ντασσέν να βάλει σκοπό της ζωής του να ξαναφέρει Ελγίνεια στην Αθήνα; Οι Γάλλοι, να πούμε, έχουνε στο Λούβρο την Αφροδίτη της Μήλου και τη Νίκη της Σαμοθράκης, οι Γερμανοί στο Βερολίνο και στο Μόναχο ολόκληρους αρχαίους ελληνικούς ναούς από την Πελοπόννησο και τη Μικρά Ασία, η Ιταλία είναι γεμάτη από ελληνικές αρχαιότητες (και όχι μόνο από τη Μεγάλη Ελλάδα). Γιατί σώνει και καλά τα Ελγίνεια;

Διότι, αγαπητοί μου, τα Ελγίνεια έχουνε σχέση με την αρχαία θεά Αθηνά, στη γιορτή της οποίας, τα Παναθήναια, θέλανε να πάρουνε μέρος επί των παιδιών του Πεισιστράτου (6^ος αιώνας π.Χ.) και οι Γεφυραίοι. Ο Ιππίας, γιος του Πεισίστρατου, δεν τους άφησε, οπότε δύο Γεφυραίοι, ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων, ομοφυλόφιλοι κραγμένοι, σκοτώσανε τον αδελφό του Ιππία, τον Ίππαρχο, και τελικώς φέρανε τη δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα. (Αυτά τα λέει πολύ ωραία ο Ηρόδοτος αλλά και ο Θουκυδίδης και μας τα έχει ξαναπεί στις μέρες μας ο Κ. Πλεύρης).

Και πάλι σας ακούω να μου λέτε: «Τι μας νοιάζει, ρε άνθρωπε, για τους Γεφυραίους; Εμείς εδώ τσουρουφλιζόμαστε, για τους γιους του Πεισίστρατου θα μας λες;» Εμ, έλα όμως που σας νοιάζει και σας παρανοιάζει. Διότι οι Γεφυραίοι, καλοί μου συνέλληνες,δεν ήταν Έλληνες. Είχαν έρθει από την Παλαιστίνη και οι Ιουδαίοι σήμερα τους θεωρούν προγόνους τους, δηλαδήαρχαίους Εβραίους!

Καταλάβατε τώρα την αλληλουχία των γεγονότων; Εάν κατάφερναν ο Ντασσέν με τη Μερκούρη να φέρουν πίσω τα Ελγίνεια, χάρη στη γιορτή των οποίων, δηλαδή τα Παναθήναια, οι Γεφυραίοι και οι Γεφυροπούλες είχαν αφομοιωθεί στην Αρχαία Αθήνα, θα είχαν απτό, πιαστό, μπροστά στα μάτια τους το μνημείο των «Ελληνιστών Εβραίων». Και ακόμα, θα βαρούσανε καίρια τον Χριστιανισμό. Διότι, αγαπητοί μου συνέλληνες, τους Εβραίους σήμερα καθόλου δεν τους ενοχλεί η θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων. Ο Χριστιανισμός τους ενοχλεί, αυτόν θέλουν να εξαφανίσουν και προσπαθούνε με κάθε τρόπο να τον χτυπήσουν. Βλέπετε τι γίνεται στην Εκκλησία, πώς έχει αλωθεί, βλέπετε τι γίνεται παντού στην –πρώην- χριστιανική Ευρώπη. Με τα Ελγίνεια εδώ, και θα είχαν οι Εβραίοι της Ελλάδας το δικό τους μνημείο (ξαναδιαβάστε τον Ηρόδοτο) αλλά θα ξαναφούντωνε η θρησκεία του Δωδεκάθεου και θα βλέπατε τότε όχι μόνο Μουσουλμάνους να προσεύχονται στην πλατεία Κοτζιά και στα Προπύλαια, αλλά και ειδωλολάτρες να σφάζουν κατσίκια και αρνάκια πάνω στην Ακρόπολη. Ας ξαναγυρίσουμε όμως στον Μικρογιαννάκη.

Όπως σας το είπα, αυτός στις διαλέξεις του (διότι είναι και ευφραδής ο ερίφης) πότε έτσι και πότε αλλιώς το έφερνε στον Όλυμπο και το Σινά. Λίγοι το καταλάβαιναν και ακόμη λιγότεροι έπιαναν την κεντρική ιδέα των λεγομένων του. Αυτός εκεί όμως: Νά να χαιρετάει το Σινά ο Όλυμπος, νά να έρχονται κοντύτερα τα δυο βουνά, να έτσι και να αλλιώτικα και στο τέλος... σκάει το παραμύθι : στις 29 Νοεμβρίου 1999 ο Ζυλ Ντασσέν αναγορεύεται επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών! Στην τελετή πρωτοστατεί –ποιος άλλος;- ο Εμμανουήλ Μικρογιαννάκης!

Πονηρή η κίνηση, παλληκάρια μου. Διότι με την προεργασία που είχε γίνει και με όλους εκείνους τους ανόητους που τρέχανε και σκούζανε και μαζεύανε υπογραφές για τα Ελγίνεια, η αγγλική κυβέρνηση ήτανε πια στο τσακ να τα δώσει πίσω. Με το να κάνει ο Μικρογιαννάκης επίτιμο διδάκτορα τον Ντασσέν, να του δώσει δηλαδή τη μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να κάνει σε κάποιον ένα πανεπιστήμιο, έδειχνε ο δραστήριος καθηγητής ότι σύμπας ο Ελληνικός κόσμος ήθελε πίσω τα Ελγίνεια. Δεν τους ένοιαζαν τους Έλληνες η Αφροδίτη της Μήλου να πούμε, δεν τους ενδιέφερε η Δυτική Θράκη και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου που από τότε πήγαιναν να χαθούν, καρφάκι δεν τους καιγόταν για τα βάσανα της Βορείου Ηπείρου, δεν ξέρανε τίποτα για τη διαφθορά που ήδη κάλπαζε και μας έκανε ρεζίλι στην Ευρώπη... όχι και πάλι όχι! Τα Ελγίνεια και μόνο απασχολούσανε το Ελληνικό Έθνος. Άλλη ανησυχία δεν είχε καμία!

Τελοσπάντων. Με το που γίνεται ο Ντασσέν επίτιμος διδάκτωρ, νασου και μπαίνουνε στο κόλπο οι... Αυστραλοί, οι οποίοι και αυτοί δηλώσανε περίπου τότε πως δεν ήταν σε θέση να κοιμηθούνε ήσυχα το βράδυ, εάν οι Εγγλέζοι δεν γυρνάγανε τα Ελγίνεια πίσω στην Ελλάδα. Κάτι έτσι το λοιπόν, κάτι το αλλιώτικο, τι να κάνει και η αγγλική κυβέρνηση, ετοιμάζεται να τα δώσει και, ενόψη της επιστροφής, η σεπτή εφημερίς Το Βήμααρχίζει να αλαλάζει από χαρά. Και τότε (για την ιστορία σας τα λέω αυτά) συντελείται το απρόβλεπτο. Παίρνει ανάποδες ο Δ. Μιχαλόπουλος, διευθυντής του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών τότε, στέλνει –με τη δύναμη της απελπισίας επιστολή στη γραμματεία του Αγγλικού Στέμματος...και η επιστροφή των Ελγινείων –ευτυχώς!-ματαιώνεται! Στράφι δηλαδή πήγανε οι κόποι όλων εκείνων που ξαφνικά βρήκανε μέσα τους αρχαιολατρικές «ευαισθησίες». Και το καθεστώς έχασε την ευκαιρία να προβάλει, μαζί με όλα τα άλλα κατορθώματά του, και το μέγα «πολιτιστικό επίτευγμα» που πήγαινε να σκαρώσει το ντουέτο Μικρογιαννάκη/Ντασσέν.

*

Θα κλείσω το σημερινό μου κομμάτι με κάποιον άλλον, που αποκλείεται να μην τον ξέρετε. Το όνομα αυτού; Νεοκλής Σαρρής! Τον ξέρετε! Δεν μπορεί! Βγαίνει κάθε τόσο στα κανάλια όπου αστράφτει και βροντά για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Χτυπιέται και σουρομαδιέται (τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί είναι καραφλός ο μαύρος) για τις συμφορές που έχουνε πέσει πάνω μας. Και τον ακούει από κάτω το –νοήμον- τηλεοπτικό κοινό και αλαλάζει: «Ωχ, αμαναμάν! Τι τους κάνει, μάνα μου; Τι τους κάνει;»

Τίποτα δεν τους κάνει, ω αφελείς! Απολύτως τίποτα! Όποιος βρει κάτι όχι που να έχει πει αλλά να έχει κάνειο Σαρρής, να μου το πει εδώ, στο μπλογκ, κι εγώ θα του χαρίσω ένα ipod. (Κάπου θα το βρω κι εγώ! Τόσα και τόσα δίνουνε δωρεάν. Ένα και μόνο ένα εθνικό επίτευγμα του Σαρρή βρείτε μου – και το ipod δικό σας!) Σημασία, φίλτατοί μου, έχει όχι τι λέει κανείς αλλά τι κάνει.

Λοιπόν, ο Νεοκλής μας είναι από την Κωνσταντινούπολη. Και το όνομα αυτού τουρκικόν, διότι «σαρρής» στα τούρκικα σημαίνει ξανθός. Ο ενλόγω απόγονος ξανθών προγόνων όμως είναι αρμενικής καταγωγής. Ήταν κανονικά Τούρκος υπήκοος κ.τ.λ. και ήρθε στην Ελλάδα «επί χούντας», που λένε και οι δημοκράτες μας. Τον είχε φέρει εδώ ο αείμνηστος Δημήτριος Τσάκωνας, καθηγητής στην Πάντειο (που τώρα πια δεν ζει). Μετά την επάνοδο της δημοκρατίας στη χώρα όπου γεννήθηκε το 1974, ο μεν Τσάκωνας έχασε τη θέση του, αλλά ο Σαρρής από βοηθός χωρίς διδακτορικό αρχικά βρέθηκε αβρόχοις ποσί καθηγητής πρωτοβάθμιος. Εντάξει, κακό δεν φαίνεται να έχει κάνει αλλά ούτε και κανένα καλό. Άλλος είναι ο ρόλος του.

Ο Σαρρής, σαν Κωνσταντινουπολίτης με παλιές διασυνδέσεις με την οικογένεια Σκαλιέρη, είναι ο αγαπητός του Σβολόπουλου, τόσο αγαπητός δηλαδή, που έγινε και κουμπάρος του. Πάντρεψε με άλλα λόγια τον Σβολόπουλο – και την κουμπαριά την ξέρουνε πολλοί. Αστράφτει και βροντάει λοιπόν ο Σαρρής για την Ελλάδα, χτυπιέται και φωνάζει, βροντάει τη γροθιά του στα τραπέζια των τηλεοπτικών σταθμών όπου παρουσιάζεται, εκστασιάζεται το φιλοθεάμον κοινό από τους καναπέδες όπου είναι ξαπλωμένο – αλλά σας το είπα: το δαχτυλάκι του δεν κουνάει. Απλώς τα λέει! Να λοιπόν πώς παίζεται το παιχνίδι. Μόλις κανείς μυριστεί τον ρόλο του Σβολόπουλου και τον πλησιάζει για να τον ψαρέψει και αρχίζει με σεβασμό να ρωτάει τον ακαδημαϊκό, καθηγητή, άνθρωπο του Καραμανλή και γιο του συνεργάτη του Μεταξά: «Μα πώς εσείς, κύριε Καθηγητά μου...», ο Σβολόπουλος ρίχνει τη ρουκέτα: «Ξέρετε, όπως λέει και ο κουμπάρος μου, ο καθηγητής Σαρρής...» Και σταματάει η συζήτηση εκεί. Διότι, σου λέει ο –δήθεν- ευφυής Νεοέλλην: «Δεν μπορεί! Ο άνθρωπος του Καραμανλή, κοτζάμ ακαδημαϊκός και με κουμπάρο τον Σαρρή, ξέρει τι κάνει. Αν δεν έχει ξεσπαθώσει ακόμα κατά των εθνομηδενιστών, είναι διότι περιμένει την κατάλληλη στιγμή, έχει δεσμεύσεις ο άνθρωπος, δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά κ.λ.π., κ.λ.π., κ.λ.π.».

Και εγώ τι θέλετε να σας πω; Άμα τη δείτε σεις την «κατάλληλη στιγμή», γράψτε μου – μη χάσω το θέαμα δηλαδή.

Κατά τα άλλα... εδώ είμαστε κι εσείς κι εγώ.

 Ο φίλος σας

 Χριστοφόρος

http://hellenicrevenge.blogspot.com/2011/03/7_8389.html