ΠΩΣ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΤΑ ΠΟΜΑΚΟΧΩΡΙΑ

Στα Πομακοχώρια της ελληνικής Θράκης, ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες, παγιώνεται σταθερά η τουρκική παρουσία μέσω διαφόρων κινήσεων, όπως η δημιουργία τουρκικών βιβλιοθηκών , εργαστηρίων ραπτικής, μαθημάτων κουράν κουρσού κτλ., στα οποία επιτελείται συστηματικά εθνικιστική τουρκική προπαγάνδα. Παράλληλα με αυτές τις κινήσεις, έχουμε το ξήλωμα της ελληνικής παρουσίας στα Πομακοχώρια αλλά και στο ευρύτερο περιβάλλον τους. Κρατικοί φορείς όπως το ταχυδρομείο, το σπίτι του δασκάλου όπου παλιά ήταν υποχρεωτική η μόνιμη παρουσία των δασκάλων στα χωριά, η αστυνομία κτλ εξαφανίζονται σιγά – σιγά, είτε από πιέσεις τουρκόφωνων πολιτευτών, είτε από την αδιαφορία του ελληνικού κράτους.

Αποτέλεσμα οι κάτοικοι να μην αισθάνονται δίπλα τους την ελληνική παρουσία και να είναι απομονωμένοι από το περιβάλλον της πατρίδας που ζούνε. «Παλιά συναντούσαμε συχνά Έλληνες και συνομιλούσαμε μαζί τους ενώ σήμερα για να ακούσουμε ελληνικά πρέπει να κατεβούμε στην πόλη» μας είπε μεσήλικας Πομάκος από το νομό Ροδόπης. Ενώ άλλος επεσήμανε ότι «πώς να δηλώσεις Πομάκος όταν είσαι στο χωριό και οι πληρωμένοι σε απειλούν ότι θα φέρουν δίπλα από τα σύνορα Γκρίζους Λύκους για να σε «συμμορφώσουν» και να μην έχεις έναν εκπρόσωπο της πολιτείας για να σε προστατέψει»;

Πιο συγκεκριμένα, με στοιχεία, όσον αφορά την ελληνική παρουσία μέσω της εκπαίδευσης και στους τρεις νομούς, η υποχρεωτική παρουσία των δασκάλων στα χωριά έλαβε τέλος γύρω στο 1989. Ως τότε οι δάσκαλοι έμεναν αναγκαστικά κάποιες ημέρες πάνω στα Πομακοχώρια και βοηθούσαν τους κατοίκους και στην καλύτερη εκμάθηση των ελληνικών τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον Εχίνο έμεναν είκοσι οικογένειες χριστιανών δασκάλων που δίδασκαν στο ιεροσπουδαστήριο και στο δημοτικό σχολείο που χωριζόταν τότε σε θηλέων και αρρένων.


Στον Εχίνο υπήρχε και κτήριο όπου στεγαζόταν ταχυδρομείο και από εκεί ταχυδρομικοί διανομείς πήγαιναν τα γράμματα στα χωριά. Στο ίδιο κτήριο υπήρχε και αντιπροσωπεία του ΟΤΕ. Επίσης, πάλι στον Εχίνο, υπήρχε και δασαρχείο που απαρτίζονταν από δασοφύλακες και δασονόμους (οχτώ άτομα συνολικά) ενώ είχε και υποσταθμό στα Λουτρά Θερμών με τρία άτομα. Τέλος, στον Εχίνο είχε και έχει έδρα το τάγμα εθνοφυλακής, που όμως παλιότερα είχε διμοιρίες σε όλα τα Πομακοχώρια της Ξάνθης.

Στα αγροτικά ιατρεία υπηρετούσαν και στρατιωτικοί γιατροί που ήταν υποχρεωμένοι να έχουν ολοήμερη παρουσία στο χωριό και τους δώδεκα μήνες του χρόνου. Τέτοια ιατρεία υπήρχαν στις Θέρμες (μαζί με μία μαία και μία νοσοκόμα), στην Κοτύλη (δύο μαίες και δύο νοσοκόμες), στα Μελίβοια, στο Ωραίον (μαία και νοσοκόμα) και στον Εχίνο.

Η αστυνομική παρουσία ξηλώθηκε από την Μέδουσα, τις Σάτρες, το Ωραίον, την Κοτύλη και τον Γέρακα (στο δρόμο για Σταυρούπολη). Σήμερα οι αστυνομικοί σταθμοί του Εχίνου και της Μύκης έχουν ελάχιστο προσωπικό και μάλλον ανεπαρκή εξοπλισμό.

Τέλος, για το νομό Ξάνθης, ο στρατός είχε φυλάκια που σήμερα έκλεισαν στο Διάσπαρτο στις θέσεις Οκμάνοβο και Ντόμπριβαρ, στις Θέρμες στη θέση Χαλήλ Αγά ή Αγιάννης, όπου παλιότερα γινόταν και έλεγχος διαβατηρίων, στις Σάτρες στη συνοικία Τσούκκα, στη Γλαύκη, στα Μελίβοια, στο 8ο χιλιόμετρο, στο 42, και τέλος, μεταξύ Ωραίου και Πάχνης στην θέση Κούλα.. Ενώ για το στρατόπεδο σήμερα στη Γλαύκη να παρατηρήσουμε ότι παλιά ήταν έδρα λόχου.

Στις μέρες μας πάνε και να κλείσουν και την μοναδική ελληνική βιβλιοθήκη που υπάρχει στην Μύκη, όπως αναδείξαμε και σε προηγούμενο πρωτοσέλιδό μας (φ. 47). Η κατρακύλα τους δεν έχει πραγματικά σταματημό.

Για το νομό Ροδόπης η απουσία της ελληνικής πολιτείας δεν περιορίζεται μόνο στα Πομακοχώρια αλλά και στα πεδινά χωριά και τις κωμοπόλεις όπου τις τελευταίες δεκαετίες έχουν κατέβει χιλιάδες Πομάκοι. Ιδιαίτερη μνεία χρειάζεται η συνεχής υποχώρηση της αστυνομικής παρουσίας που σε πολλές περιπτώσεις, ήταν αποτέλεσμα αφόρητων πιέσεων από τουρκόφωνους πολιτευτές. Έτσι, έκλεισαν αστυνομικά τμήματα και σταθμοί στον Κέχρο, στη Νέα Σάντα, στα Αρριανά, στη Στρύμη, στους Ασώματους, στο Νέο Σιδηροχώρι, στο Σώστη στην Αρίσβη, στον Άρατο, στη Γρατινή καθώς και στη Μαρώνεια, τον Αίγειρο και το Θρυλόριο. Μόλις τρεις αστυνομικοί σταθμοί παραμένουν ανοιχτοί (υπολειτουργούν): στην Ξυλαγανή, στην Καλλίστη και στο Πομακοχώρι Οργάνη με δύναμη μόλις δύο αστυνομικούς.

Για τα ιατρεία της περιοχής, να σημειώσουμε ότι η παρουσία γιατρών είναι σποραδική περιοριζόμενη πολλές φορές σε κάναδύο επισκέψεις την εβδομάδα (βλέπε και άρθρο για την Χλόη στο φ.48).

Επίσης, εντυπωσιακή είναι και η εγκατάλειψη του στρατού από τα ορεινά μετα πιο πολλά φυλάκια να έχουν ερημώσει (π.χ. σε Κύμη, Άνω Βυρσίνη, Σμιγάδα, Κέχρο κτλ).

Τέλος, μαθαίνουμε ότι πρόκειται να κλείσουν το πυροσβεστικό σώμα και η εφορεία στις Σάπες. Αν αφήσουν τίποτε όρθιο οι κύριοι του ελληνικού κοινοβουλίου να μας ενημερώσουν και εμάς. Ιδίως οι τοπικοί ελληνόφωνοι άρχοντες θα έπρεπε στην πράξη να είναι πιο ευαίσθητοι στα θέματα αυτά και όχι μόνο στα λόγια. Παράδειγμά τους θα έπρεπε να είναι οι τουρκόφωνοι συνάδελφοί τους που σταθερή τους πολιτική είναι το ξερίζωμα της ελληνικής παρουσίας στα ορεινά και στην ύπαιθρο. Ο τελευταίος ας κλείσει την πόρτα.

(Τεύχος 49, Ιανουάριος 2011)

zagalisa.gr