Περί Γενοκτονιών

Με διάφορες αφορμές, την τελευταία περίοδο έρχεται και επανέρχεται στο προσκήνιο το θέμα της ΔΙΑΛΛΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ (!) των Οθωμανών κυρίαρχων στη χώρα μας και στα Βαλκάνια για την περίοδο από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης ως την Παλλιγγενεσία. Χθες με την Ρεπούσια ιστορία, σήμερα με το «1821» που προβάλλει ο τηλε-«Ουρανός», επιχειρείται ο ΕΞΩΡΑϊΣΜΟΣ του χθεσινού κατακτητή, προβάλλεται μια δήθεν «ειρηνική συνύπαρξη», προωθείται η ανύπαρκτη «ελληνο-τουρκική φιλία» (sic!). Εξωραϊζεται ο κατακτητής, ο Γενοκτόνος, προσπαθούν να περάσουν ενοχικά σύνδρομα στην ελληνική πλευρά. Αντί για μας,ας δώσουμε σήμερα τον λόγο στον δρ. Τανέρ Ακσάμ .



Υπενθυμίζουμε πως η έρευνα για την οργάνωση Εργκένεκον που ετοίμαζε πραξικόπημα κατά του τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Tαγίπ Ερντογάν, αποκάλυψε και, ότι η οργάνωση σχεδίαζε δολοφονικές ενέργειες εναντίον "υπονομευτών της εθνικής ασφάλειας". Μεταξύ των «προδοτών" ήταν ο συγγραφέας Ορχάν Παμούκ, ο αρμένιος δημοσιογράφος Χραντ Ντινκ -που δολοφονήθηκε το 2007- και ο Τανέρ Ακσάμ, ο διακεκριμένος ιστορικός και κοινωνιολόγος. Ο καθηγητής ιστορίας του Πανεπιστημίου του Κλαρκ (ΗΠΑ) ήταν ο πρώτος Τούρκος που ερεύνησε, έγραψε βιβλία και μίλησε ανοιχτά για την γενοκτονία των Αρμενίων, με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί "τρομοκράτης" και "εθνικός μειοδότης" και να δεχθεί απειλές κατά της ζωής του.

Πρόσφατα ο κ. Aκσάμ βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου μίλησε με θέμα: "Αντικρίζοντας την ιστορία: Η Αρνηση και το Ζήτημα της Τουρκικής Εθνικής Ασφάλειας".

Ας δούμε ορισμένες από τις απαντήσεις του:
-« Η Τουρκία προβληματίζεται περισσότερο με την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων σε σχέση με την αντίστοιχη των Ποντίων ή των Ασυρρίων;»

-«Ελάτε τώρα! Δεν θέλουμε να ακούσουμε τίποτε για τους Έλληνες. Οι Αρμένιοι αρκούν. Το επιχείρημα της Τουρκίας είναι απλό: αν αναγνωρίσουμε τη μία γενοκτονία θα πρέπει να αναγνωρίσουμε και τις άλλες. Και όσες ακολουθούν...»

- «Υπάρχουν στοιχεία και για άλλες εθνικές εκκαθαρίσεις;»

-«Εκεί είναι το θέμα. Η αρχή έγινε με τους Αρμενίους, ακολούθησαν οι Έλληνες του Πόντου και το 1925 οι Κούρδοι. Το 1938 είχαμε τα γεγονότα στο Νερτσίμ, μια περιοχή της Τουρκίας, οι κάτοικοι της οποίας αποκαλούνται Κούρδοι. Οι ίδιοι, βέβαια, δεν το αποδέχονται, καθώς θεωρούν ότι είναι διαφορετική εθνική ομάδα..
To 1938, οι τουρκικές αρχές οργάνωσαν μια τεράστια σφαγή, με 50.000 θύματα. Σήμερα, οι κάτοικοι του Νερτσίμ ζητούν από το τουρκικό κράτος να αναγνωριστεί η σφαγή ως γενοκτονία. Και φυσικά, ας θυμηθούμε τα πογκρόμ κατά των Ελλήνων το 1955, τις διώξεις των Εβραίων, αλλά και την εξόντωση των τούρκων διανοούμενων τις δεκαετίες του 1970 και 1980.
Το οθωμανικό - και μετέπειτα τουρκικό- κράτος θεωρούσε διαχρονική απειλή για την ασφάλεια του τις διεκδικήσεις των μειονοτήτων. Και είναι αλήθεια ότι, από τη στιγμή που δεν παραχωρούοε δημοκρατικές ελευθερίες, ισότητα ή αυτονομία, ήταν επόμενο για τους χριστιανικούς πληθυσμούς να περάσουν σε πιο 'ριζοσπαστικό' αγώνα. Ανεξαρτησία σήμαινε απόσχιση και διαμελισμό των οθωμανικών εδαφών. Έτσι, κάθε φορά που γίνεται λόγος για ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα, το κράτος θυμάται την εθνική κυριαρχία και την ασφάλεια της χώρας. Αυτό οφείλεται, εν πολλοίς, σε ένα σύνδρομο από το οποίο διακατέχονται οι Τούρκοι -το αποκαλούμε "Σύνδρομο της Συνθήκης των Σεβρών", που θεωρείται μια μαύρη σελίδα στην ιστορία μας...



ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ