Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Ἦταν καλοὶ ἄνθρωποι… Νοικοκυραῖοι…

Σν σήμερα, πρ 97  τν περίπου, ξεκίνησε…
Πολς πόνος… Πολύ αμα… Πολ μεγάλο τ τίμημα….
Σν σήμερα, 353.000 Τραντέλληνες χάθηκαν π χέρι μογγόλου… τσι... Γι ν σβήσουν τν μνήμη τοῦ πλανήτου ο πάτριδες… Γι ν ποδείξουν τν καταγωγή τους… Γι ν παρακαλον σήμερα, πληρώνοντας μ κατομμύρια π κατομμυρίων, τν μ ναγνώρισι τν γενοκτονιν πο διέπραξαν…
κόμη νακαλύπτουν μαδικος τάφους… Πς πετοσαν κάποτε τ οδάκινα; τσι πετοσαν κι ατο τος νθρώπους.. Σν σάπια οδάκινα… χρηστα… πλήρωτα… Λς κα εχαν δικαιώματα π τς ζως… Τ κτήνη…
Σν σήμερα σχεδὸν ξεκίνησε…
παππος μου, παιδάκι 4-5 τν, φυγε διωγμένος μ τν οκογένειά του π τν Τραπεζούντα γι ωσία. Ατο σώθηκαν… Τυχαίως… 

γιαγι μου μως πεβίωσε βρέφος π μεγάλες σφαγές κα πορεες θανάτου… Κι ατ π 11 δέλφια, σα πο σώθηκε… Θήλαζε.. Γι τοτο… 
Δύο νθρωποι πο δν γνώρισα. παππος μου σκοτώθηκε στν μφύλιο κα γιαγιά, πληρώνοντας τς τόσες κακουχίες, πέθανε λίγες βδομδες μετ τν παππο…. π καϋμ λένε… σως….
Ζήσαμε… Κάποιοι π μς ζήσαμε…. 
νας γέρος, παιδικς φίλος το παππο  μου,  102 των, πρ μερικν τν μο λεγε γι τος δεκαεπτ πολέμους πο ζησε… Δεκαεπτά… Λς κα ο πόλεμοι ταν πανηγύρια… Δεκαεπτά!!! 
Γενις ξεκληρισμένες… Τσακισμένες… λλ πέρασαν μέσα π τ μαχαίρι κα τ τσάλι… Κι ζησαν… ζησαν… Κα ζομε κι μες…
Ο νθρωποι ζον… Κα κάπου κάπου θυμονται… Ο Πόντιοι θυμονται λίγο περισσότερο…
νας θεος μου χει φήσει ως κα χάρτη στ παιδι του γι τ πο θ βρον τ κάθε τί… Τ κάθε τί… μάνα του, φτιαξε τος χρτες κα τος μοίρασε… πτ κτώ τν ταν ταν φυγε…  δελφ το παππο μου… Πέθανε τυφλή μ τν καϋμ πς δν εδε Πατρίδα…
ιζώσαμε δλλ λίγο… Ο μισές μας ίζες μειναν πίσω… Δν ξέρω ἐὰν εναι καλ κακ ατό… Συχν ναρωτιέμαι… Μο τ λεγε γρι θεία, δελφ το παππο.   γιαγι Πολυξένη.
Μίλαγε γι τς κραυγς κα τ μάτια της τρεχαν ποτάμι… λα τ κορίτσια το χωριο ξέφυγαν, λεγε…  χι μως τ γόρια…  Κα σ λα τ λλα χωρι, π που περνοσαν τς νύκτες γι ν ξεφύγουν, τ ορλιακτ δν παυαν… σταμάτητα… 
μουν παιδάκι, κι κείνη τυφλή… Μς βαζε μπρός της κι λεγε… Κα τ μάτια τ δεια τρεχαν… Βρύσες…. «… Χάσαμε κα τν θεο νέστη… Κα τν ξάδελφο τν Κόλλια… Κα τν Χαρίτωνα το παπ… Πνε τ παλληκάρια μας… Στν δρόμο σάπισαν τ κόκκαλά τους… Χάσαμε κα τ Λενάκι, τς θεις τς Κερεκς… Κα τν Μαριούλα…  Κα παιδιά… Οουουου… Πολλ παιδιά δικά μας…  μες φύγαμε… λλ ο λλοι τί ν πέγιναν; Πνε… Χάθηκαν… Πόλεμος ταν.. Κακ πργμα πόλεμος… Μ μες πάντα πόλεμο εχαμε… π μωρά..
Μς ξερίζωσαν…. Μς πέταξαν π τ σπίτια μας… Κα λα μας τ παλληκάρια, π μωρά, μ τ πλα στ χέρια… Κι τσι σωθήκαμε… Μ τ πλα… λλ ο λλοι χάθηκαν… Σχεδν λοι… Πνε… ι, ι, ι μανούλα μου… λοι… Χάθηκαν λοι… Τόσοι νθρωποι… Καλο νθρωποι  λοι… Κα χάθηκαν…» Κι τρεχαν τ μάτια τ σκοτεινά…  Τ δεια π χαρς μάτια… Συνέχεια… μέρα κα νύκτα… να «χάσαμε» ζωή τς γιαγις Πολυξένης… να «χάσαμε»…
Κι γ παιδάκι μικρό τν κουγα… Λίγα καταλάβαινα… Τ πι πολλ ταν μοιρολόι… Δν τ ξερα… λλη γενεά… λλα χρόνια… Κα ο εκόνες μακρινές, γνωστες, δίχως χρώματα.. Κάτι σπρόμαυρες φωτογραφίες κάπου κάπου γι ν μάθουμε ποις ταν νας λλος χαμένος.. Πο ν τ θυμόμαστε μως; σπρόμαυρα ταν… Ξεθωριασμένα…
Μεγαλώσαμε.. Πέθανε κα γιαγιά… Ξεχαστήκαμε… Κα μετ πιασα τν στορία.. ρωτας μεγάλος στορία.. πέραντος… Κα τότε κατάλαβα σα γιαγι μς λεγε… Ο εκόνες πραν χρμα… Ο ζωγραφις δν δειχναν πλέον γνωστα πρόσωπα… Κα ζωή τους πο σβησε κάπου, δν ταν κάτι πο δν μ φοροσε… ταν στορία τν δικν μου νθρώπων. Ατν πο γιαγι Πολυξένη, δελφ το παππο μου, μ τόση πιμον λεγε κα ξανάλεγε… ταν ο δικοί μου νθρωποι πλέον! Ατο πο τος λεγαν θεο νέστη, ξάδελφο Κόλλια, θεία Κερεκή, Λενάκι… Δικοί μου νθρωποι… Πο σηκώθηκαν π τ τραπέζι γι ν πιον να ποτήρι νερό κα χάθηκαν.. Πο μπκε φονις στ σπίτι τους κα τος κοψε…
Καλο νθρωποι… συχοι… Νοικοκυραοι.. Κα κάποιος γνωστος, λθε κάποιαν στιγμ, κάποτε,  κατσε στν αλή τους πεινασμένος κα ζήτησε ψωμί. Κα ο καλο νθρωποι το δοσαν… Κα ψωμί, κα στρμα κα δουλειά… Κα πέρασαν χρόνους πολλος τσι… Μ ταν ξένος νοιωσε δυνατός, πρε μαχαίρι κι κοψε τν νοικοκύρη. Το ρπαξε τ σπίτι, τν κόρη, τν γυναίκα, τ κρεββάτι, τν κπο, τ πηγάδι… Τ πάντα.. Κι γινε ατς νοικοκύρης.. Ψεύτικος  νοικοκύρης… Κίβδηλος…  Γι τοτο κα τριγυρν ς παίτης σ κάθε αλ κα παρακαλ γι ναγνώρισι… Γι μνημοσύνη… Γι κύρωσι τς ναγνωρίσεως τς γενοκτονίας.. κίβδηλος…
Ατς πο τώρα πάει ν ξανακάν τ δια… Σ λλες γειτονιές μας… Γειτονις πο λέγονται Θράκη, πειρος, Μακεδονία, Κρήτη, Δωδεκάνησα.. Παντο… Ξέρει τν τρόπο.. Τ χει ξανακάνει τόσες κα τόσες φορς τ γκλημα… Κα κάποιες νίκανες κυβερνήσεις σήμερα, πως κα τότε, δυνατον ν σταθον ρθιες κα ν τν ντιμετωπισουν…. 
Εναι καλο νθρωποι ο νθρωποι πο ζον σ ατς τς γειτονιές μας… Καλο νθρωποι… Νοικοκυραοι… Δίδουν κα ψωμ κα νερ στν κάθε διαβάτη. Κα στρμα ἐὰν χ νάγκη.. Καλο νθρωποι… Φιλόξενοι…  Κα εναι χιλιάδες ο διαβτες πο περνον π τν  πόρτα τους.. Κα δίδουν συνέχεια..  λλ δν χουν μάθει π τν στορία.. Δν θυμονται… Δν χουν ἴσως δικούς τους νθρώπους μέσα στος μαδικος τάφους… Κάτι λίγοι «γραφικο» πο φωνάζουν, χαρακτηρίζονται μ τίτλους πως «φασίστας, θνικιστής,  κροδεξιός». μως ο «γραφικο» ξέρουν… χουν δικούς τους νεκρος πέναντι… Κα ξέρουν… κενοι ο τφοι δν γέμισαν μ έρα κα νερό.. Μ νθρώπινα κορμι γέμισαν…..
Δν θέλω ν σκέπτομαι λλο… Κουράστηκα… Δν χει κάποιο νόημα ν κλαίω τος νεκρούς μας κόμη… Δν τος κλαίω λλως τε… Τος θυμήθηκα σήμερα, πως κάνω συχνά... λλ δν τος κλαίω. Μόνον τος τιμ! Διότι κάποιος πρέπει ν τ κάν κι ατό…
μως ατ θέλω ν σταματήσ… Δν χει κάποιο νόημα ν περιμένουμε μία κόμη πανάληψι π μογγολικος περιπάτους στς γειτονις πο πέμειναν λεύθερες… Κανένα…  Κάποτε πρέπει ατ τ λλο τέρας πο λέγεται λληνικ κυβέρνησις ν ξυπνήσ κα ν προστατεύσ τος πολίτες του..
Διότι ατν τν φορ εναι πολλο ατο πο γνωρίζουν.. Δν πρέπει ν τος  φήσουμε… Δν μς χρειάζονται κι λλοι μαδικο τφοι…  Κα εναι στ χέρι μας… χι στ δικό τους… Πρέπει ν τ καταλάβουμε.. Στ δικό μας χέρι λληνες… 
Κι ς μν τ γνωρίζετε κάποιοι ἀπὸ ἐσᾶς κόμη…
Φιλονόη κ το Πόντου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου